De Finse Tove Jansson werd bekend met haar verhalen over de Moomins, een voor mij nog onontdekte wereld, maar haar oeuvre omspant veel meer dan dat. Zo schreef ze ook enkele romans voor volwassen lezers, Fair Play uit de herfstactie van Schwob is daar een voorbeeld van.

Je zou Fair Play eigenlijk een vriendschapsroman kunnen noemen, vrij opgewekte verhalen over twee vrouwen die een leven van werk, vreugde en opschudding delen. Ze zijn heel verschillend, maar misschien krijgen ze juist daarom het spel onder knie, met geduld, en, natuurlijk, veel liefde – Tove Jansson

In de roman verweeft Jansson autobiografisch materiaal met fictie: zo lijkt de relatie tussen Mari en Jona opvallend veel op die tussen Jansson en kunstenares Tuulikki Pietilä. Het boek lijkt (het is nog altijd fictie) ons een inkijk te geven in hun leven, met zowel de goede als de slechte kantjes.

Bij het lezen van het boek kreeg ik de indruk dat ik door een fotoalbum aan het bladeren was en dat Tove Jansson me af en toe stopte en mij het verhaal vertelde dat bij een bepaalde foto hoorde. Bij elk verhaal blijft er altijd één beeld sterk hangen en daardoor wordt het fotoalbumgevoel nog versterkt. What you read is what you get, geen intriges maar wel een eerlijke kijk op ede relatie van twee creatieve en onafhankelijke vrouwen.

Deze uitgave komt met een voorwoord van Ali Smith, en als Ali Smith zegt dat je een boek moet lezen dan doe je dat. Een klein boek van een grote mevrouw, een echte aanrader voor de Jansson-fans.

Fair Play | Tove Jansson | Vertaald door Kim Liebrand | Uitgeverij De Geus | ***/***** | Recensie-exemplaar