Enkele maanden geleden sprak ik af met Amber Gyselings in het meest roze zaakje van Hasselt, Cantine Clementine. Dat leek me wel zo gepast als ik naar haar kleurenpalet keek.
Ik volg Amber al een tijdje via de sociale media en ben grote fan van haar werk, niet in het allerminst omdat er vaak boeken in te bespeuren zijn. In haar typische kleurenpalet (ikzelf noem het neon pastel) schildert en tekent ze alledaagse taferelen, die ze tot in de kleinste details uitwerkt en vaak voorziet van een fragmentje tekst.
Welke technieken gebruik je je werk?
Ik werk het liefste met acrylverf en gouache, inkt en potlood of ecoline. Welk materiaal ik precies gebruik hangt een beetje af van de kleur en het effect dat ik wil bekomen. Ik werk niet digitaal, enkel de stofjes op mijn werk verwijder ik met photoshop. Ik heb geen affiniteit met de computer als medium en ik vind de accidentjes die ontstaan tijdens het schilderen te leuk. Plots kan zo een uitschuiver voor een heel nieuw idee zorgen.
Waar vind je inspiratie voor je werk? Je hebt al een heel herkenbare stijl ontwikkeld.
Dankjewel! Mijn kleurengebruik is langzaam gegroeid. Ik heb inderdaad een palet waar ik vaak mee werk. Welke kleuren precies aan bod komen in een werk hangt af van mijn gevoel, de sfeer die ik wil creëren. Ik heb mij ook een hele tijd verdiept in kleurentheorieën om te weten welke kleuren het beste aansluiten bij het gevoel dat ik wil overbrengen en welke kleuren bij elkaar – of net niet bij elkaar – passen.
Voor de rest laat ik mij inspireren door alle mooie dingen om mij heen. Als ik iets zie waar ik van denk ‘daar zit iets in!’ neem ik vaak een foto zodat ik het later nog eens kan bekijken. Dat gaat dan over een bepaalde compositie die ik mooi vind, of misschien wel het voorwerp zelf.
Soms kan dat wel eens voor vreemde blikken zorgen. Zo heb ik ooit op een festival een foto getrokken van een tenthaak. Mijn vrienden wisten niet meteen wat ik daarin zag, maar ik vond de schoonheid in dat alledaagse voorwerp dus geweldig. Met mij naar een serie of film kijken is ook niet altijd even gemakkelijk. Ik druk regelmatig op pauze om een screenshot te kunnen maken. (lacht)
Wat is het verhaal achter Outside?
Ik maakte Outside* tijdens lockdown 1 of 2, ik weet niet meer welke het precies was. De drempel om naar buiten te gaan was erg groot geworden en binnen blijven had een zeker comfort gekregen. Ik maakte uiteindelijk een hele reeks rond die kleine momenten van dat geïsoleerde bestaan: de nodige verveling die daarmee gepaard gaat, maar ook de kleine gelukjes.
In je werk is vaak tekst terug te vinden. In Outside is dat ook zo. Hoe komt dat?
Ik ben zelf heel erg bezig met beeldverhaal. Dat is al zo vanaf mijn studies. Mijn masterproef maakte ik ook over taal en dan specifiek de connectie tussen beeldverhaal en spreektaal. Als ik onderweg ben heb ik ook altijd een schrift mee waarin ik opschrijf wat ik hoor. Soms gaan die fragmenten dan een eigen leven leiden. Ik start met beelden en teksten en ga daarna pas op zoek naar het narratief.
Ik vermoed door jouw liefde voor taal dat er ook een fervent lezer in je schuilt?
Zeker! Ik hou van boeken! Vooral boeken met heel herkenbare verhaallijnen, waarin aandacht wordt gegeven aan de kleinste details. Spannende verhalen met veel actie zijn niet zo mijn ding.
Voor bepaalde situaties heb ik ook altijd een specifiek boek klaarliggen.
Zoals?
Als ik ziek ben lees ik altijd Pride & Prejudice. Geen idee waarom, maar het is zo!
Heb je nog andere favorieten?
The Heart Is a Lonely Hunter van Carson McCullers is een van mijn absolute favorieten. Ik las het toen ik 23 jaar oud was en het was het eerste boek in een lange tijd waar ik echt een wauwgevoel bij kreeg. Hoe zij de alledaagse personages en relaties weet te beschrijven is echt indrukwekkend.
Een boek waar niet iedereen fan van is – maar ik dus wel – is Max, Mischa en het Tet-offensief van Johan Harstad. Het is een dik boek waar je echt even de tijd voor moet nemen, maar dan zit je ook helemaal in de wereld die Harstad gecreëerd heeft. Ik zeg gecreëerd, want de kunstenaar in zijn boek voelt heel echt maar bestaat niet. Ik ben een paar keer toch gaan opzoeken of ik niets terug kon vinden omdat het werk zo gedetailleerd beschreven werd.
Als Grieks-Latijn nerd moet ik ook The Secret History van Donna Tart vermelden. Die gekke, nare personages hebben toch wel een plekje in mijn hart.
Dit interview maakt deel uit van een samenwerking met BuroMuro*. BuroMuro is een jong Belgisch bedrijf uit Mechelen dat Belgische artiesten een platform wilt geven om hun werk zichtbaar te maken en te verkopen. De collecties die op het platform verkocht worden zijn enkel daar en in een beperkte oplage verkrijgbaar. Meer info vind je op de website*.
*In dit artikel maak ik gebruik van affiliate links. Dat betekent dat ik een klein procentje krijg wanneer je een aankoop verricht via het gebruik van de link. De prints zelf kocht ik met mijn eigen centjes.