Vanochtend zat ik met een kopje thee en een dekentje naar het Radio 1-programma Bij  Debecker te luisteren. De reden voor dit unieke ritueel op woensdagochtend waren de gasten in de studio: Trees en Sara, ook wel gekend als de dames van De Bende van het Boek (een online en offline boekenclub). Wat bedoeld was als een tof segment over  boekenclubs, werd voor mij al snel een bron van ergernis.

‘Boekenclubjes saai en stoffig? Niet als je kijkt naar de twee twintigers die hier zitten… ‘ Waarom moet dat saai en stoffig weer vermeld worden? De keuze om negatieve woorden te ontkennen om zo te onderstrepen hoe leuk iets is, blijft mij verbazen. Zo leg je toch net de nadruk op al die bestaande negatieve connotaties met boekenclubs, boeken … Waarom kunnen de boekenclubs niet ‘in opmars zijn’ of ‘terrein winnen bij jonge twintigers’?

Niet alleen in de literatuur, maar ook in de wereld van de klassieke muziek kom ik het vaak genoeg tegen. Ik heb een lichte afkeer voor de hashtag #klassiekisnietsaai. Tuurlijk is klassiek niet saai. Maar waarom zou je klassiek dan gaan associëren met het woord saai? Een veel betere hashtag is #klassiekleeft, een positieve boodschap die wordt uitgedragen door het gebruik van een positief woord. Klinkt toch veel beter dan #klassiekisnietdood, niet? Ik ben ervan overtuigd dat er de beste bedoelingen achter de slogans, hashtags en intro’s schuilen, maar laten we eerlijk zijn: echt goed en positief klinkt dat toch allemaal niet.

Laten we die stoffige saaie dooddoeners in de vuilbak kieperen en op zoek gaan naar waardige alternatieven. Dat verdienen de literatuur en de klassieke muziek.