Met de boekenclub lezen we in mei en juni De Toverberg van Thomas Mann, een boek dat ik al enkele jaren wil lezen. Helaas, is de positieve instelling van het begin ergens in de bergen verdwenen (een beetje zoals de gezondheid van Hans, het hoofdpersonage).

Het boek telt in totaal meer dan 900 pagina’s en bij mij staat de teller ondertussen op iets meer dan 200. Het is een klassieker van formaat en iedereen die hoort dat ik dit boek aan het lezen ben, begint onmiddellijk Thomas Mann de hemel in te prijzen. Maar… ik kom thuis en leg na een tiental pagina’s het boek weer aan de kant. Er gebeurt niks, ik word niet geboeid.

Moet een boek door een plot gedreven worden? Zeker niet. Ik krijg de indruk dat De Toverberg een ideeënroman is waarin Mann de lezer in iedere alinea een nieuw idee voorschotelt. Stof tot nadenken waar je dan even op kan kauwen, maar dat geen weerklank lijkt te vinden in de roman. Bovendien heb ik het gevoel dat het vooral interessant is als het domein van een idee je al bekend is. Spreekt Mann over muziek ben ik veel beter in staat zijn filosofische pad te volgen en er over te reflecteren, maar veel van zijn ideeën zijn nog te nieuw of staan te ver van mij af. Misschien is dit eerder een boek voor binnen een paar jaar, maar ja er wordt van mij verwacht dat ik het tegen eind juni uitlees.

In het kader van de boekenclub worstel mij dan toch maar verder door De Toverberg in de hoop ooit de top te bereiken en terug te komen met enkele inzichten die ik daarvoor niet had. In een andere situatie zou ik het boek aan de kant leggen, want het is oké om een klassieker maar niets te vinden.

P.S.

Doktor Faustus vind ik wel een aanrader.