The Hate U Give
438 pagina’s
Auteur: Angie Thomas
Uitgeverij: Walker Books
Taal: Engels
*****/*****
“Pac said Thug Life stood for ‘The Hate U Give Little Infants Fucks Everybody’.”
Angie Thomas heeft met haar debuutroman een brandend actueel en schrijnend, maar ook schitterend verhaal geschreven. Starr is zestien jaar oud wanneer een van haar beste vrienden, Khalil, na een avondje uit wordt neergeschoten door een politieagent. Als enige getuige van deze fatale schietpartij komt ze in een moeilijke situatie terecht. Zal ze haar stem laten horen of uit angst (voor haar eigen leven) toch zwijgen? Daarnaast lijken de twee werelden, de arme buurt waarin ze woont en is opgegroeid en haar chique school in de stad, zich steeds meer met elkaar te vermengen. Gelukkig kan ze in deze moeilijke tijden rekenen op haar familie en goede vrienden.
“People like us in situations like this become hashtags, but they rarely get justice. I think we all wait for that one time though, that one time when it ends right. Maybe”
Thomas vond de inspiratie voor dit boek bij Black Lives Matter, een protestbeweging ontstaan om het politiegeweld tegen Afro-Amerikanen aan de kaak te stellen. Ondertussen is de beweging echter gegroeid en brengen ze allerlei vormen van geweld onder de aandacht. De protestbeweging wordt nergens in het boek expliciet vermeld, maar toch weet Thomas op een ingenieuze wijze de lezer een inkijk in deze beweging te verschaffen. Handen zichtbaar houden, geen onverwachte bewegingen maken en altijd beleefd blijven. Dat zijn de instructies die een twaalfjarige Starr van haar ouder krijgt voor moest ze ooit door agenten worden tegengehouden. Normaal? Ik dacht het niet.
Een van de grootste pluspunten van dit boek is dat het op een begrijpelijke manier een problematiek die alom tegenwoordig is, aankaart. Door voor een zestienjarig hoofdpersonage kiezen, is de herkenbaarheid bij de lezers groot. Die herkenbaarheid wordt vervolgens vermengd met een realiteit die velen van ons niet kennen en net die balans maakt het boek sterk. Niet voor niets wordt deze roman een instant klassieker genoemd. Het kan alleen maar aangemoedigd worden dat jongeren (en niet-jongeren) dit boek lezen. Meteen mijn enige minpunt: dit boek wordt als YA gepromoot, een genre dat vaak genegeerd wordt door volwassenen, maar echt iedereen zou dit boek moeten lezen. (Dat lijkt goed te lukken, want in mijn bib is er alvast een reservatielijst voor dit boek aangelegd.)
Meer dan 400 pagina’s lang volgen we het verhaal van Starr en Khalil, maar daartussen gebeurt er nog zoveel meer. Net daarom vind ik het zo een goed boek. Je kan je helemaal inleven in het personage van Starr, die ondanks alles ook maar een meisje van zestien is en problemen heeft met haar vriendje of naar een feestje gaat. Toch lijkt ze niet helemaal haar plaats te kunnen vinden. In de buurt waarin ze is opgegroeid, vinden ze dat Starr het hoog in haar bol heeft vanwege de chique school waar ze naartoe gaat. Tegelijkertijd snappen ze op school niets van de buurt waarin Starr is opgegroeid. Die worsteling tussen twee werelden vormt een tweede centrale thema.
“I’ve taught myself to speak with two different voices and only say certain things around certain people. I’ve mastered it.”
Het is mooi om te zien hoe ze gaandeweg haar stem vindt. Niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk. Pas wanneer ze ontdekt wie ze is, kan ze ook van zich laten horen… en dat doet ze ook, amai. Haar twee werelden lijken toch niet zo onverenigbaar als ze eerst dacht.
Ten slotte is de relatie tussen Starr en haar familie bijzonder mooi. Ze steunen elkaar door dik en dun, maar zijn ook niet bang om elkaar eens goed de waarheid te zeggen. Grappige dialogen en typische gezinssituaties zorgen dat het geheel luchtig blijft. Na het lezen blijf je achter met een boodschap van hoop. Hoop dat het ooit beter zal worden.
“Once upon a time there was a hazel-eyed boy with dimples. I called him Khalil.
The world called him a thug.
He lived, but not nearly long enough, and for the rest of my life I’ll remember how he died.
Fairy tale? No. But I’m not giving up on a better ending.”