Strikken
175 pagina’s
Auteur: Domenico Starnone
Vertaler: Manon Smits
Uitgeverij: Atlas Contact
Taal: Nederlands
***/*****
Er ontstond enkele weken geleden een grote hype rond dit nieuwe boek van Domenico Starnone. Niet omwille van het boek zelf, maar er zou bewijsmateriaal zijn opgedoken dat Starnone ook schrijft onder het pseudoniem van DE Elena Ferrante. Een team onderzoekers zouden dit ontdekt hebben door het vergelijken van woordkeuze, zinsopbouw … Uitgeverij Atlas Contact kon dit boek op geen beter moment uitgeven. Waarschijnlijk zullen veel Ferrante-liefhebbers dit boek gekocht hebben om te ontdekken of het wel echt mogelijk was dat deze man ook de auteur is van de Napolitaanse romans. Ik zal jullie helaas niet kunnen vertellen of de onderzoekers het bij het rechte eind hadden, Elena Ferrante staat niet in mijn boekenkast. Ik besloot dit boek op te pakken omdat de korte inhoud mij aansprak.
Vanda en Aldo zijn jong getrouwd maar na 12 jaar huwelijk – jaren waarin de seksuele revolutie ook Italië bereikte – is Aldo toe aan iets anders. Vandaar dat hij nu in Rome zit, verliefd op de vluchtige charme van een jong, onbekend meisje met wie alle dagen vrolijk zijn, terwijl zij met hun twee kinderen in Napels achterblijft, razend, en met onbeantwoorde vragen.
Een gezinsdrama in een historische context. Interessant toch?
Het boek is opgesplitst in drie delen. Het eerste deel zijn de brieven van Vanda aan Aldo ten tijde van de scheiding, het tweede deel speelt zich 50 jaar later af en wordt verteld vanuit het perspectief van Aldo en in het derde en laatste deel zijn de twee kinderen aan het woord (ook 50 jaar later).
In het eerste deel was ik nog helemaal mee. Vanda slingert Aldo verwijten naar zijn hoofd, begrijpt niet wat er aan de hand is en waarom hij haar en de kinderen verlaat. Het was een mooi opzet om mee verder te werken in de volgende delen, maar er wrong toch al iets. Vanda probeert zelfmoord te plegen. Een toch ingrijpende gebeurtenis waar een heel psychologisch proces aan vooraf gaat. Maar dat wordt helaas nooit getoond.
50 jaar later krijgen we Aldo’s kant van het verhaal te horen en vreemd genoeg blijken Aldo en Vanda nog samen te zijn. Ook blijkt hun huis door inbrekers overhoop te zijn gehaald, maar er is niets gestolen. Aldo vindt door dit voorval de brieven van Vanda terug en nu krijgen we zijn kant van het verhaal te horen. Ik blijf op mijn honger zitten. Wat mij vooral stoort, is dat Vanda zich ontwikkelt tot een soort van feeks maar we krijgen alleen Aldo (en later de kinderen) te horen in deze periode.
Tot slot komen de twee kinderen nog even aan het woord in het laatste deel van de roman. Dit vond ik het meest overbodige gedeelte van het boek. De personages worden nogal eendimensionaal voorgesteld en zorgen niet voor een meerwaarde.
Een interessant idee en ik werd ook meegesleurd in het verhaal, maar achteraf bleef ik teleurgesteld achter en had ik toch wat meer diepgang en dan vooral meer karakterstudies willen hebben.