The Doll Funeral
368 pagina’s
Auteur: Kate Hamer
Uitgeverij: Faber & Faber
Taal: Engels
**/*****
The Doll Funeral vertelt het verhaal van Ruby die bij Barbara en Mitch woont, maar dan blijken zij niet haar ouders te zijn… De korte inhoud zegt meer dan ik kan vertellen zonder per ongeluk iets te verraden, dus:
My name is Ruby. I live with Barbara and Mick. They’re not my real parents, but they tell me what to do, and what to say. I’m supposed to say that the bruises on my arms and the black eye came from falling down the stairs.
But there are things I won’t say. I won’t tell them I’m going to hunt for my real parents. I don’t say a word about Shadow, who sits on the stairs, or the Wasp Lady I saw on the way to bed.
I did tell Mick that I saw the woman in the buttercup dress, hanging upside down from her seat belt deep in the forest at the back of our house. I told him I saw death crawl out of her. He said he’d give me a medal for lying.
I wasn’t lying. I’m a hunter for lost souls and I’m going to be with my real family. And I’m not going to let Mick stop me.
Een korte inhoud die je onmiddellijk nieuwsgierig maakt en je laat vermoeden dat het hier om een thriller gaat. Niets nieuws voor auteur Kate Hamer, die met haar debuutroman The Girl in the Red Coat genomineerd werd voor verschillende prestigieuze prijzen. Zelf heb ik dit boek (nog) niet gelezen, dus ik kan de twee romans niet vergelijken.
Laat ik daarom maar eens beginnen aan de recensie van The Doll Funeral. Het was exact wat ik nodig had, nadat ik al enkele weken geen boek meer opgepakt had: een pageturner. Het leest erg vlot en omwille van het spannende verhaal en de vele mysteries wil je ook blijven lezen; want wat is er gebeurd? Ondanks deze goede commentaar gaf ik het boek toch ‘maar’ twee sterren. Waarom?
- Het boek was totaal niet wat ik er van verwacht had. (Let op: spoilers) Zo dacht ik dat het boek meer een thriller was, dat Ruby misschien een van de twee ouders zou vermoorden, dat ze dan zou moeten vluchten … In de plaats daarvan kreeg ik een paranormaal verhaal waarin een vergelijking met The Sixth Sense onvermijdelijk is. Ruby blijkt de gave te hebben om doden te kunnen zien en ermee te praten. Niks mis mee, maar haar gave wordt zo vreemd naar voren gebracht dat het geen meerwaarde geeft aan het verhaal. Dat zich beter op een ander aspect had kunnen focussen en zo meer diepgang had kunnen hebben. Daarmee kom ik aan bij punt twee…
- Het verhaal is een beetje overal en nergens. Er komt gewoon te veel aan bod en Hamer had beter een keuze gemaakt. Zo worden de volgende thema’s/verhaallijnen allemaal gebruikt: mishandeling, mysterie van de verdwenen ouders, verwaarlozing, dood van een jongen, geesten kunnen zien … Daarnaast wordt het boek ook nog eens in drie ‘verhaallijnen’ opgesplitst. Zo is er naast Ruby, ook nog het verhaal van haar ouders en van Shadow. Die laatste blijft voor mij de vreemde eend in de bijt. Ik begrijp nog steeds niet hoe zijn verhaallijn en die van Ruby met elkaar verwikkeld konden worden.
Door deze twee grote struikelblokken kon ik niet meer dan een twee aan dit boek geven. Ik ben benieuwd om haar debuutroman eens te lezen, want haar schrijfstijl beviel mij wel.